Nonius- przeważnie gniady, łagodny, pracowity

Założycielem rasy stał się ogier o imieniu Nonius Senior urodzony w Normandii. Pozostawił po sobie liczne potomstwo: 79 ogierów reproduktorów i 137 klaczy rozpłodowych, którym przekazał większość swoich najlepszych cech.

Począwszy od 1869 roku wyróżnia się dwa typy noniusa: dużego i mniejszego.

Większy typ to koń bardzo silny, nadający się tak do prac polowych, jak i do zaprzęgów. Oznacza się łagodnym charakterem i pracowitością.

Mniejszy nonius to szlachetny, elegancki koń powożący lżejsze zaprzęgi, z wyraźnym wpływem krwi arabskiej.

Cechy charakterystyczne:
- zrównoważony, potężnie zbudowany, jest głównie wykorzystywany jako koń powożący, ale nadaje się także pod wierzch.


Wygląd:

Od początków tej rasy nonius jest sukcesywnie doskonalowy. Mimo licznych krzyżówek jego szeroka postura pozostaje jednak cechą wyróżniającą. Charakterystyczna jest duża głowa o profilu garbonosym, a szyja dość krótka, mocna i łukowato wygięta. Łopatki są zwykle strome i krótkie, kłąb płaski, a grzbiet długi i szeroki. Nogi są bardzo silne, ale raczej krótkie, zakończone dużymi kopytami.

Wysokosć w kłębie:
Wielki nonius ok. 155-165 cm
Mały nonius ok. 148-155 cm

Umaszczenie:
Przede wszystkim gniade i ciemnogniade.

Charakter:
Nonius ma łagodny charakter i spokojne usposobienie; jest pracowity i posłuszny woli powożącego.