poniedziałek, 21 listopada 2011

Appaloosa


Appaloosa był koniem Indian Ameryki Północnej. Jest doskonałym koniem do jazdy w terenie- do dziś zachował bowiem cechy swoich przodków: tężyznę i wytrwałość. W Stanach Zjednoczonych często demonstruje swoje umiejętności w różnych konkursach jeździeckich.

Appaloosa pojawiają się w wielu książkach jako typowe konie północnoamerykańskich Indian. Swoje Charakterystyczne nakrapiane umaszczenie odziedziczyły po hiszpańskich przodkach. Zanim zadomowiły się na preriach Dzikiego Zachodu, na kontynencie przez ponad 8000 lat nie było w ogóle koni!!! Gdy pojawiły się w Południowej Ameryce i na obszarze dzisiejszego Meksyku wraz z hiszpańskimi zdobywcami, ich widok najzwyczajniej przestraszył rodowitych mieszkańców Nowego Świata.

Największy wpływ na rozwój rasy miało indiańskie plemię Nez Perce zamieszkujące północno-zachodnie obszary kontynentu. Od 1750 roku Indianie ci doskonalili swoje umiejętności jako hodowcy. Konsekwentnie kastrowali ogiery, które nie spełniały ich oczekiwań i pozbywali się gorszych w ich wyobrażeniu klaczy, zostawiając tylko te najpiękniejsze i najsilniejsze. W ich selekcji ważne było zwłaszcza to drugie- Nez Perce potrzebowali przede wszystkim osobników silnych i odważnych, które mogły im służyć w walce i podczas łowów.

Gdy Amerykanie wydarli Indianom ich ojczyste ziemie, rasa była prawie na wyginięciu. Nez Perce stawiali białym mężny opór, jednak ostatecznie nie udało im się ocalić swoich ziem przed konfiskatą, a swoich pięknych koni przed masakrą.



Jak feniks z popiołów

Na początku XX wieku podjęto starania o reaktywowanie niemal doszczętnie wyniszczonej rasy. Z osobników, które przetrwały, rozpoczęto planową hodowlę. W 1938 roku w Idaho powstał Klub Konia Appaloosa. To między innymi jego zasługą jest fakt, że dziś z USA liczebność tej rasy wynosi ponad 400 000 zwierząt.



Wygląd

Appaloosa jest raczej krępy. Ma silne, ładnie ukształtowane kończyny, dosyć długą szyję, zwarty tułów z szeroką piersią i długim krzyżem. Podłużne, ukośne łopatki i niezbyt wysoki, słabo zarysowany kłąb zdradzają gibkość ruchów. Grzywa i włosy na ogonie są raczej rzadkie- prawdopodobnie ewolucja rasy była ukierunkowana tak, by koń nie mógł zaplątać się w gęstych cernistych krzewach swoich rodzinnych stepów. Linia nosa jest prosta, zaokrąglona przy nozdrzach, uszy są dość długie, mocno osadzone na szerokim czole. Dwie cechy charakterystyczne appaloosy to białe obwódki wokół oczu i cętkowana skóra nosa.

Wysokość w kłębie
147-160 cm

Maść
Istnieje kilka typów umaszczenia właściwych dla atej rasy. Każdy z nich jest mieszanką białej i ciemnej sierści.
Lampart: liczzne ciemne cętki na białym tle
Płatki śniegu ( snowflake): białe plamki na dowolnej maści
Marmurek ( marbleized): sierść cętkowana na całej powierzchni skóry
Tarantowata: cętki koloru odmiennego od tła
"Derka" biała: grzbiet i zad białe, reszta ciemna
"Derka" nakrapiana: grzbiet i zad białe nakrapiane, reszta ciemna.



Charakter

Appaloosa ma spokojne usposobienie i chętnie " współpracuje" z człowiekiem. Jest to koń mocno zbudowany, wytrzymały i szybki. W Stanach Zjednoczonych występuje często w biegach terenowych i konkursach konia wierzchowego. Jest też koniem użytkowym- pomaga na roli; łagodny charakter predestynuje go też do jeździectwa amatorskiego. Wytrzymałość i pewność siebie czynią zeń doskonałego wierzchowca na długie wędrówki w terenie; jest też więc idealnym towarzyszem dla ostatnich kowbojów Ameryki.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz