piątek, 25 listopada 2011

Kuc szetlandzki



Jest puszysty jak pluszowy miś, bardzo silny i ma spokojne usposobienie- te cechy czynią zeń dobrego kandydata na wierzchowca dla dzieci uczących się jeździć. Dobrego, ale nie idealnego- choć przyjacielski i towarzyski, miewa czasem swoje humory i bywa uparciuchem....



Przez wieki kuce szetlandzkie wykorzystywano jako zwierzęta pociągowe w gospodarstwie. Mimo malej wysokości, jeżdżono na nim także wierzchem. Z biegiem lat szetlandy rozprzestrzenily się na pozostałe regiony Wielkiej Brytanii. Niewielkie rozmiary i " poczciwy" charakter sprawiły, że szybko stał sie preferowaną rasą do nauki dzieci jazdy konnej.

Kuce szetlandzkie zamieszkują zimne i dżdżyste wyspy północnej Szkocji od tysięcy lat, dlatego nie dziwi fakt, że zachowały typowe cechy swoich przodków. Podobnie jak inne rodzaje kuców zamieszkujących od stuleci wyspy brytyjskie. Ich wspólną cechą jest masywna budowa; ze względu na wegetację w niezbyt przyjaznym środowisku wszytskie wykazują też bardzo duże zdolności przystosowawcze.



Uparty wierzchowiec

Kuc szetlandzki ma raczej dobry charakter, choć zdarza mu się być, nazwijmy to po imieniu, bezczelnym. Ze względu na niewielkie rozmiary wykorzystuje się go powszechnie jako wierzchowca dla dzieci uczących się jeździć. To właśnie małoletni jeźdźcy mają zwykle okazję przekonać się o upartości tych koni. " Shetty" jets raczej na maly do tego,by jeździć na nim w siodle, z kolei bez siodła trudno utrzymać równowagę na jego grzbiecie. Na szczęście ma tak obfitą grzywę, że można się jej trzymać podczas jazdy.

Wygląd

Ze swoim krąglawym korpusem, żywymi oczami, wełniastą sierścią i imponującą grzywą kuc szetlandzki przypomina pluszową przytulankę. Jego glowa ma ładny kształt; wyrastają z niej małe czujne uszy; czolo jest szerokie, a nos krótki. Łopatki kuca są masywne, skośnie opadające. Kłąb jest prosty, plecy krótkie, a lędźwie szerokie. Grzywa jest bardzo gęsta. Kończyny są krótkie i wytrzymują spore obciążenia.

Wysokość w kłębie

Wysokość w kłębie nie przekracza 107 cm- tym samym szetland należy do najmniejszych ras na świecie.




Umaszczenie

Szetlandy występują we wszystkich maściach oprócz tarantowatej.

Charakter

Gdyby nie jego zrównoważony charakter i odwaga, szetlandy raczej nie przetrwałyby dlugo w kopalniach, gdzie wykorzystywano je do obracania kołowrotów wyciągających węgiel na powierzchnię. Jednak rasa ta wykazuje zdumiewające zdolności adaptacji do najcięższych warunków, co skwapliwie wykorzystali ludzie, angażując je do najróżniejszych prac. Nie znaczy to, że kuce dają się zmusić do wszystkiego- są inteligentne i z natury uparte i lubią płatać figle swoim właścicielom.

czwartek, 24 listopada 2011

Connemara



Kuc Connemara wywodzi się z Irlandii. Jest mocny i ma z natury dobry charakter. Nadaje sie doskonale zarówno do ujeżdżania, jak i skoków. Podczas konkursów juniorów czołowe miejsca przypadają właśnie tym koniom.

Wedle legendy irlandzkie konie skoligaciły się z hiszpanskimi, po tym, jak w 1588r. do brzegów wyspy dopłynęły zwierzęta z tonących statków hiszpańskiej armady. Bardziej prawdopodobne jest jednak, że irlandzcy kupcy kupowali konie od Hiszpanów- świadomie, z myślą o krzyżowaniu z własnymi zwierzętami.



Doskonały wierzchowiec

Connemara uznawany jest za świetnego wierzchowca. Ponieważ we wszystkich typach chodu jego kroki sa zamaszyste, nadaje się zarówno do ujeżdżania, jak i skoków. Wydaje się być stworzonym do różnego rodzaju konkursów. Zwykle jeżdżą na nich nastoletni jeźdźcy, czasem dorośli, o ile mają drobną sylwetkę.


Cechy charakterystyczne

Jeszcze dziś można rozpoznać po wyglądzie i charakterzze Cannemary cechy koni, które w przeszłości krzyżowano z osobnikami tej rasy. Cannemara ma więc proporcjonalny pokrój po rasach hiszpańskich, wrażliwość araba, siłę walijskiego konia zaprzęgowego, a także coś z ruchów hackneya.



Wygląd

Kuc Connemara to koń o mocnej i proporcjonalnej budowie. Głowa średniej wielkości o profilu prostym lub garbonosym; szyja dużo dłuższa niż u większości kuców wierzchowych. Connemara ma silny, dość szeroki grzbiet i lekko ścięty zad. Kończyny mocne suche z dobrze zarysowanymi, silnymi stawami i dobrymi kopytami. Dzięki mocnym stawom jest doskonałym skoczkiem.

Wysokość w kłębie

135-48 cm

Umaszczenie

Akceptowane są wszyskie umaszczenia z wyjątkiem srokatej. Najczęściej spotykane maści to : siwa, kasztanowata, kara i izabelowata. Od kilki lat zauważalny jest przyrost populacji koni bułanych oraz dereszowatych.



Charakter

Trudne warunki środowiskowe, w których dorastali przodkowie Connemary, zadecydował o tym, że rasa ta odznacza się dużymi zdolnościami przystosowawczymi. W wyniku świadomego krzyżowania z innymi rasami Connemara przyjął od nich zróżnicowany temperament, cierpliwość i silne nerwy.

środa, 23 listopada 2011

Fryz



Ten kary koń nosi wysoko swoją głowę, wzbudzając podziw " dumną" postawą. Konie fryzyjskie nie należą do tanich, jednak cena nie odstrasza hodowców zachwyconych ich pięknym wyglądem.



W Anglii konie fryzyjskie znalazły zatrudnienie jako konie powożące eleganckie powozy dostawcze na usługach słynnego londyńskiego domu handlowego Harrods.


Fryz to dostojny, niebywale piękny koń o karym umaszczeniu, które doskonale komponuje się z jego masywną sylwetką. Typową cechą pokroju fryza jest wysoko osadzona szyja, której zawdzięcza swój " dumny" wygląd.



Zasady wpisywania do księgi stadnej sa w przypadku tej rasy bardzo rygorystyczne. Klacze i ogiery klasyfikowane są w niej w kilku kategoriach definiowanych zależnie od cech uzytkowych i wyglądu zewnętrznego.

Cechy charakterystyczne

Cierpliwość i wytrzymałość koni fryzyjskich to najbardziej charakterystyczne cechy tej rasy po dziś dzień . Wbrew temu, co mogłaby sugerować dostojna sylwetka, fryz nie jest bynajmniej rasą wymagającą. To silny, wytrzymały koń pociągowy, który nie potrzebuje specjalnej opieki. Fryz fascynuje swoimi energicznymi ruchami z silnym impulsem z części zadniej i mocną akcją nadgarstków.



Wygląd

Znamienną cechą fryza jest wysoko osadzona szyja przechodząca w silną szeroką pierś i długie skośne lopatki. Kłąb jest slabo zarysowany, głowa dość duża, ale bardzo szlachetna i pełna wyrazu. Oczy są duże i żywe, uszy małe spiczaste, zwrócone ku sobie. Kłoda silna z krótkim grzbietem; zad łagodnie opadający. Ogon i grzywa sa długie , gęste i lekko kręcone. Kończyny są bardzo mocne; charakterystyczne są bujne szczotki pęcinowe. Kopyta twarde, z ciemno zabarwionego rogu, ladnie uformowane.

Wysokość w kłębie

ok. 160 cm

Umaszczenie

Kary bez odmian; dopuszczalną odmianą są jedynie małe gniazdka.

Charakter

Konie tej rasy słyną z pogodnego usposobienia; są bardzo pojętne.


Poitevin i muł z Poitou



Poitevin to rasa jedyna w swoim rodzaju. Nie jest zbyt piękny, nie ma z niego też zbyt dużego pożytku w pracach gospodarskich. Mimo to należy do prawdziwych skarbów swojej ojczyzny- hodowcy robią wszystko, aby go ocalić.

Klacz Poitevina nie ma jakichś nadzwyczajnych zalet w hodowli, również osioł Poitou nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród innych osłów. Jeśli jednak skrzyżujemy je ze sobą, na świat przychodzą doprawdy niezwykłe zwierzęta. Klacze Poitevina łączy się z ciemnogniadymi ogierami osła rasy baudet du Poiton, w wyniku czego otrzymuje się duże, dobre muły.



Długouchy reproduktor

Osioł z Poitou wykazuje kilka wyjątkowych cech. Przede wszystkim wyróżnia go wielkość: średnio ma 150 cm wysokości w kłębie, ale są i takie, które dorastają 163 ccm. Ma długie nogi, strome łopatki i imponująco zwinne i eleganckie jak na osła ruchy.

Populacja mułów- mieszańców zrodzonych z laczy konia i ogiera osła jest znacznie liczniejsza niż tzw. osłomułów ( zwanych też oślikami) powstałych ze sparowania ogiera konia i oślicy. Te ostatnie rzadziej dochodzą do skutku, poza tym potomstwo z takich związków jest słabsze i wykazuje gorsze cechy użytkowe.

Miększość mułów to mieszańce zrodzone z samicy konia i ogiera osła, ale jest pewien procent mieszańców międzygatunkowych, których rodzice to oślica i ogier. Męskie potomstwo z takich związków jest zawsze niepłodne, a mulice w 95%.

Poitevin nie został rozpieszczony przez naturę, jeśli chodzi o wygląd i cechy fizyczne. Kilka istotnych mankamentów psuje jego pokroj. Mimo to ten silny koń jest z korzyścią wykorzystywany w hodowli mułów.



Cechy charakterystyczne

Poitevin sprawia wrażenie ospałego i przyciężkiego. Ale pozory mylą. To nie tylko bardzo silny, ale i bardzo pracowity koń.

Wygląd

To długa i szeroka kłoda sprawia, że Poitevin wygląda nieco ciężkawo. Duża glowa o garbonosym profilu z dlugimi uszami i małymi oczami spoczywa na krótkiej szyi. Poitevin ma strome łopatki, muskularną kłodę i szeroki, opadający zad. Dobrze umięśnione kończyny z dlugimi szczotkami na pęcinach są zakończone dużymi, płaskimi kopytami. Poitevin ma bujną, lekko kręconą grzywę i ogon.



Wysokość w kłębie

155-170 cm

Umaszczenie

Przede wszystkim kare, ale są też kasztanowate, bulane i siwe.

Charakter

Poitevin nie należy do wulkanów energii. Jednak ten poczciwy, spokojny koń wykonuje swoją pracę porządnie i bardzo cierpliwie. Jego dobroduszność i łagodność rekompensują powolne ruchy. Jeśli jednak wymaga się od niego siły, potrafi być nieznośny- reaguje zaskakująco gwałtownie lub " strajkuje"- ignoruje wszelkie polecenia człowieka.

wtorek, 22 listopada 2011

Czysta krew arabska

Koń arabski czystej krwi jest szybki, zwrotny, waleczny i wytrzymały- od wieków fascynuje ludzi piękną sylwetką, elegancką ruchów i slinym charakterem. Jego ognisty temperament idzie w parze z wrodzoną łagodnością.



Praprzodek wszytskich ras?

Arabska krew płynie dziś w żyłach prawie wszytskich ras koni gorącokrwistych. Silne geny konia arabskiego okazały się dominujące w trakcie dziedziczenia cech z pokolenia na pokolenie. Na przestrzeni wieków ta doskonała krew niejednokrotnie posłużyła do uszlachetnienia co poniektórych ras. I tak w XVII i XVIII wieku do Anglii i Francji przwieziono trzy oreintalne ogiery- przodków wszystkich koni pełnej krwi angielskiej: Byerleya Tuska z Turcji, Godolphina Arabiana i najsłynniejszego Darleya Arabiana. Dały one początek czterem głównym liniom pełnek krwi: Herod, Eclipse, Highflyer oraz Matchem.  Wraz z rozwojem rasy pełnej krwi angielskiej hodowla araba czystej krwi w Europie została nieco przychamowana. Na szczęście zwolennicy najczystszej i najstarszej z ras wciąż sprowadzali nowe linie, rozpoczynając hodowlę od nowa. Do dziś czysta krew arabska ma na świecie ogromną rzeszę sympatyków.

Koń arabski czystej krwi ma bardzo delikatną skórę, stąd jego słabość do łachotek. Pielęgnacja konia tej rasy wymaga między innymi dlatego wiele uwagi- zaleca się stosowanie miękkich szczotek i delikatność przy czyszczeniu wrażliwych partii ciała: brzucha, glowy, wewnętrznej części ud.



W trakcie " fantasias", tradycyjnych turniejów jeździeckich w Maroku, konie arabskie mają okazję zademonstrować swoją nebywałą szybkość i siłę.

Podczas pokazów konie typu arabskiego powinny prezentować się jak najbardziej naturalnie: z rozwianą grzywą, bez ozdób. Przed występem grzywę i ogon myje się szamponem, aby uwydatnić ich wyjątkowy blask i jedwabistą delikatność.



Wygląd

Koń arabski czystek krwi ma małą " suchą" głowę z wysokim czołem o prostym lub wklęsłym " szczupaczym" profilu. Czaszka jest wyraźnie zarysowana pod skórą, zwęża się w kierunku niewielkiego pyska. Jego uszy są małe i kształtne, szeroko rozstawione. Duże krągłe oczy zdają się być nieustannie w ruchu, a szerokie nozdrza pięknie " falują". Arab ma głęboką i szeroką pierś, lekką " łabędzią" szyję, raczej krótki, dość mocny grzbiet i lekko wypukły lub poziomy zad. Wysoko osadzony i wysoko noszony, jedwabisty ogon to jeden z charakterystycznych wyznaczników tej rasy. Jego kończyny sa zgrabne i silne, z długimi i prostymi stawami skokowymi.

Wysokość w kłębie
148-153 cm

Maści

Akceptowane są wszystkie jednolite maści, często siwe. Nierzadko spotykane są także białe odmiany na nogach i pyskach- te sa uznawane w przeciwieństwie do plam na kłodzie.



Charakter

Mimo swego żywego temperamentu koń arabski czystej krwi ma raczej łagodne usposobienie i daje się łatwo układać; niemniej w kontaktach z nim niezbędne jest wyczucie i cierpliwość. Arab czystej krwi jest niezwykle silny i zwrotny i ma nieprawdopodobnie dużo energii. Ponieważ jest bardzo szybki, często wystawia się go w wyścigach. Jego kroki sa przy tym dosyć niskie, dlatego nie za bardzo nadaje się do dresażu. Również skoki nie są jego mocną stroną, ponieważ brakuje mu nieco skoczności. Tak czy inaczej konie tej rasy uznwane są za najszlachetniejsze i są bardzo wysoko cenione jako " długodystansowcy" w biegach płaskich.

poniedziałek, 21 listopada 2011

Appaloosa


Appaloosa był koniem Indian Ameryki Północnej. Jest doskonałym koniem do jazdy w terenie- do dziś zachował bowiem cechy swoich przodków: tężyznę i wytrwałość. W Stanach Zjednoczonych często demonstruje swoje umiejętności w różnych konkursach jeździeckich.

Appaloosa pojawiają się w wielu książkach jako typowe konie północnoamerykańskich Indian. Swoje Charakterystyczne nakrapiane umaszczenie odziedziczyły po hiszpańskich przodkach. Zanim zadomowiły się na preriach Dzikiego Zachodu, na kontynencie przez ponad 8000 lat nie było w ogóle koni!!! Gdy pojawiły się w Południowej Ameryce i na obszarze dzisiejszego Meksyku wraz z hiszpańskimi zdobywcami, ich widok najzwyczajniej przestraszył rodowitych mieszkańców Nowego Świata.

Największy wpływ na rozwój rasy miało indiańskie plemię Nez Perce zamieszkujące północno-zachodnie obszary kontynentu. Od 1750 roku Indianie ci doskonalili swoje umiejętności jako hodowcy. Konsekwentnie kastrowali ogiery, które nie spełniały ich oczekiwań i pozbywali się gorszych w ich wyobrażeniu klaczy, zostawiając tylko te najpiękniejsze i najsilniejsze. W ich selekcji ważne było zwłaszcza to drugie- Nez Perce potrzebowali przede wszystkim osobników silnych i odważnych, które mogły im służyć w walce i podczas łowów.

Gdy Amerykanie wydarli Indianom ich ojczyste ziemie, rasa była prawie na wyginięciu. Nez Perce stawiali białym mężny opór, jednak ostatecznie nie udało im się ocalić swoich ziem przed konfiskatą, a swoich pięknych koni przed masakrą.



Jak feniks z popiołów

Na początku XX wieku podjęto starania o reaktywowanie niemal doszczętnie wyniszczonej rasy. Z osobników, które przetrwały, rozpoczęto planową hodowlę. W 1938 roku w Idaho powstał Klub Konia Appaloosa. To między innymi jego zasługą jest fakt, że dziś z USA liczebność tej rasy wynosi ponad 400 000 zwierząt.



Wygląd

Appaloosa jest raczej krępy. Ma silne, ładnie ukształtowane kończyny, dosyć długą szyję, zwarty tułów z szeroką piersią i długim krzyżem. Podłużne, ukośne łopatki i niezbyt wysoki, słabo zarysowany kłąb zdradzają gibkość ruchów. Grzywa i włosy na ogonie są raczej rzadkie- prawdopodobnie ewolucja rasy była ukierunkowana tak, by koń nie mógł zaplątać się w gęstych cernistych krzewach swoich rodzinnych stepów. Linia nosa jest prosta, zaokrąglona przy nozdrzach, uszy są dość długie, mocno osadzone na szerokim czole. Dwie cechy charakterystyczne appaloosy to białe obwódki wokół oczu i cętkowana skóra nosa.

Wysokość w kłębie
147-160 cm

Maść
Istnieje kilka typów umaszczenia właściwych dla atej rasy. Każdy z nich jest mieszanką białej i ciemnej sierści.
Lampart: liczzne ciemne cętki na białym tle
Płatki śniegu ( snowflake): białe plamki na dowolnej maści
Marmurek ( marbleized): sierść cętkowana na całej powierzchni skóry
Tarantowata: cętki koloru odmiennego od tła
"Derka" biała: grzbiet i zad białe, reszta ciemna
"Derka" nakrapiana: grzbiet i zad białe nakrapiane, reszta ciemna.



Charakter

Appaloosa ma spokojne usposobienie i chętnie " współpracuje" z człowiekiem. Jest to koń mocno zbudowany, wytrzymały i szybki. W Stanach Zjednoczonych występuje często w biegach terenowych i konkursach konia wierzchowego. Jest też koniem użytkowym- pomaga na roli; łagodny charakter predestynuje go też do jeździectwa amatorskiego. Wytrzymałość i pewność siebie czynią zeń doskonałego wierzchowca na długie wędrówki w terenie; jest też więc idealnym towarzyszem dla ostatnich kowbojów Ameryki.

niedziela, 20 listopada 2011

Hanower


Silny, solidnie zbudowany i zdolny koń hanowerski to jeden z najbardziej ulubionych koni gorącokrwistych współczesnych hodowców. Po przodkach, służących człowiekowi jako konie pracujące, odziedziczył cierpliwość, wytrzymałość i posłuszeństwo.



Hanower to świetny koń do wyczynowego sportu, zwłaszcza konkurencji ujeżdżania i skoków przez przeszkody. Mimo że jako koń wieloużytkowy nie jest sprinterem, dzięki nadzwyczajnej sile i wydajnym chodom. na parkurze nie ustępuje w niczym reprezentantom innych ras.


Energiczne i harmonijne chody to jeden z przymiotów hanowera, dzięki którym często trafia na profesionalne zawody w ujeżdżaniu.

Proporcjonalna budowa ciała z muskularną częścią zadnią, postawnymi kończynami i silnymi stawami, do tego poprawny ruch i nienaganny charakter- wszystko to składa się na obraz prawie idealnej rasy.

Wyznaczniki rasy

Nazwa nie jest bynajmniej myląca: faktycznie hanower pochodzi z tego starego niemieckiego miasta. Hodowany jest w jego okolicach do dziś, choć obecnie centra hodowlane znajdują się także np. w Stanach Zjednoczonych i Australii. Hanower nie należy do koni tanich, ale jego wysoka cena jest w pełni uzasadniona.



Cechy charakterystyczne

Dziś koń hanowerski zaliczany jest do najwyżej cenionych ras koni startujących w międzynarodowych konkursach skoków i ujeżdżeniowych. Swoją sławę zawdzięcza swojemu spokojnemu temperamentowi, doskonałej skoczności i elastyczności oraz eleganckim chodom.

Wygląd

Hanower fascynuje swoją etletyczną budową. Jest duży, ma długą, wysoko osadzoną szyję, ukośne łopatki, muskularną pierś i wysoki kłąb. Jego głowa jest średniej wielkości, z szerokim czołem. Łagodne spojrzenie odzwierciedla jego zrównoważony charakter. Grzbiet jest dość długi, kłoda szeroka i głęboka, zad muskularny, czasem nieco płaski i kanciasty. Kończyny są solidnie zbudowane, stawy wyraźnie zarysowane, mocne, kopyta duże.

Wysokość w kłębie

ok. 168 cm

Umaszczenie

Wszystkie barwy jednolite są akceptowane, zwykle kasztanowate i gniade, także kare z białymi odznakami na głowie i nogach.



Charakter

Zrównoważony, poczciwy, dzielny- hanower to koń o doskonałym charakterze, pojętny i chętny do ćwiczeń. Nie ma w nim nic z buty i nerwowości niektórych pełnokrwistych, dzięki rygorystycznej selekcji ukształtowano konia o cechach czempiona.

sobota, 19 listopada 2011

Lipicaner

Początki hodowli lipicanera sięgają XVI wieku, gdy arcyksiążęta habsburscy sprowadzili z Półwyspu Iberyjskiego konie dla dworskiej elity. Swoją siłę i charakter lipicaner demonstruje od stuleci w słynnej Hiszpańskiej Wyższej Szkole Jazdy w Wiedniu, ale sprawdza się też w skromniejszych rolach.


Hiszpańska Wyższa Szkoła Jazdy w Wiedniu

Jeźdźcy Hiszpańskiej Wyższej Szkoły Jazdy w Wiedniu uznawani są za geniuszy sztuki jeździeckiej. Jej doskonaleniu poświęcają długie lata ciężkiej, pelnej poświęceń pracy. Ich kształcenie trwa 10 do 15 lat; dopiero wtedy zyskują tytuł Bereitera- " ujeżdżacza", który uprawnia ich do ujeżdżania ogierów. Wiedeńska Wyższa Szkoła Jazdy do dziś dzierży prymat w szkoleniu koni w chowach sztucznych.
Osobniki wyselekcjonowane do Wyższej Szkoły Jazdy w Wiedniu aż do wieku 3 lat są chowane w Piberze niemal jak dzikie konie. Cale lato spędzają na alpejskich halach stadniny ulokowanej na wysokości ponad 1500 m n.p.m.


Wyznaczniki rasy

Ta wartościowa rasa wywodzi się ze stadniny w Lipnicy, znajdującej się dziś na terenie Słowenii. W tamtejszych skalistych górach, w trudnym klimacie z bardzo mroźnymi zimami i suchymi latami, hatrowały się typowe cechy lipicanerów: żywotność i wytrzymałość. Rasa ta jest dlugowieczna; niektóre osobniki dożywają 30 lat, a te dwudziesto- i dwudziestokilkuletnie dają popisy w Wyższej Szkole Jazdy na równi z młodymi końmi.


W lipicańskiej hodowli od zawsze preferowane były siwe konie, ale aż do XVIII wieku tolerowano także inne barwy umaszczenia. Dziś w austyjackim Piber koło Grazu, skąd wybiera się osobniki do Szkoły, całkowicie zarzucono podtrzymywanie innych maści- hoduje się wyłącznie siwe ogiery.

Mustang


Przodkowie mustangów wywodzą się z Europy. Konie te są potomkami osobników z Hiszpanii, które trafiły do Ameryki wraz z hiszpańskimi konkwistadorami. Mustang to ostatni dziki kon Nowego Kontynentu i ulubiony wierzchowiec kowbojów.


Życie w stadzie


Mustangi żyją w stadach liczących około 15 osobników, czasem nieco więcej. Każde stado składa się z klaczy i źrebiąt, jak również młodych osobników do drugiego roku życia. Stadu przewodzi jedna z klaczy, jednak faktycznym liderem jest ogier- zawsze czyjny, uważnie obserwujący potencjalnych rywali i reagujący na wszelkie zagrożenia. To on stara się odpędzić zwierzęta czyhające na młode konie: kojoty, pumy, a nawet niedźwiedzie. Bywa, że młode ogiery czasem zostają wyizolowane ze stada. Gromadzą się one wtedy w malych grupkach, ale osiągnowszy wiek około trzech lat, wybierają los samotników. Od czasu do czasu, licząc na " zdeterminowanie" ogierów ze stad, wyzywają je na " pojedynek". Rzadziej zdarza się, że stado nie toleruje którejś z kalczy. Wykluczona samica stara się wówczas znaleźć inną grupę, która byłaby skłonna ją zaakceptować. Czasem młode ogiery wraz z takimi właśnie klaczami tworzą własne stada.

Zepchnięte przez cywilizacje dzikie mustangi żyją dziś na wyżynach i suchych stepach Zachodu. Ich głównym pożywieniem są łodygi i liście porastających je krzewów.


Wygląd

Mustang jets raczej mały i masywny. Ma średniej wielkości głowę o prostej linni nosa bądź garbonosą, żywe oczy, dość duże nozdrza. Szyja jest krótka i zwykle nisko osadzona; słabo zaznaczony jest równieź kłąb. Grzbiet jest krótki, a zad ścięty tuż za krzyżem. Kończyny są mocne i wytrzymałe, kopyta twarde ( tak że nie wymagają podków) i zwykle z czarnego rogu. Wśród mustangów występują typy o szlachetniejszej budowie i urodzie koni hiszpanskich, inne zaś podobne są do koni berberyjskich.



Wysokość w kłębie

135- 55 cm

Umaszczenie

Występują wszystkie rodzaje umaszczenia ( zależnie od regionu, z którego się wywodzą), także bułane, izabelowate lub siwe. Ogon, grzwa i nogi są często czarne.

Charakter

Szybkość, siła i zdolności przystosowawcze sprawiły, że mustang przetrwał w nieprzyjaznych- suchych i górzystych regionach Ameryki. Nie potrzebuje dużo wody; dobrze przetrzymuje zarówno długotrwałe upały, jak i mroźne miesiące. Ze względu na swoją doskonałą kondycję i nikłe potrzeby świetnie nadaje się jako wierzchowiec do długich wędrówek. Z tego samego powodu wykorzystuje się go do pomocy w hodowli bydła.

Wagabunda

Nazwa " mustang" wywodzi się od starohiszpańskiego słowa " mestengo", które znaczyło tyle, co " obcy" lub " wagabunda".

Camargue

Koń Camargue to waleczny, choć nieduży siwek, którego ojczyzną jest delta Rodanu na francuskim wybrzeżu Morza Śródziemnego. W rodzinnym regionie Camargue wciąż żyje kilka półdzikich stad " siwych koni morskich".



Na bagnach Camargue nie ma już dziś zupełnie zdziczalych stad, ale nadal sporo jest osobników półdzikich, żyjących na wolności pod dyskretną kontrolą tych, którym na sercu leży zachowanie tej rasy.
Camargue przystosował się do życia na bagnach. Jego głównym pokarmem jest sitowie, twarda słonawa trawa i miejscowe gatunki roślinności bagnistej. Wiejacy znad morza słony wiatr- mistral, zdaje się nie przeszkadzać mu w najmniejszym stopniu, podobnie jak upały latem i lodowata woda woda zimą. "Siwy koń morski", jak się o nim mówi, mówi, może bez trudu godzinami wystawać swoimi twardymi kopytami w bagnistym podłożu.

Regiom Camargue uznany został za obszar chroniony. Żyje tu wiele gatunków ptaków, między innymi fascynujące flamingi.





Wygląd

Jego głowa ma nieco trójkątny kształt, często o profilu garbonosym. Szyja jest krótka, łopatki często strome. Grzbiet krótki, zad lekko ścięty. Camargue ma głęboką i szeroką pierś. Jego nogi są mocno zabudowane, kopyta płaskie i duże- tak twarde, że nie trzeba ich nigdy podkuwać. Camargue stąpa dość specyficznym- wysokim i zamaszystym krokiem. Jego kłus jest tak twardy i krótki, że w praktyce niemal się go nie używa, za to stęp i galop są swobodne, spokojne i wydatne.

Wysokość w kłębie

135 co 150 cm; średnio 144 cm

Umaszczenie

Siwe. Po urodzeniu źrebaki są czarne, brązowe lub ciemnoszare.



Charakter

Camargue jest koniem silnym i wytrzymałym. Nabrał tych cech, żyjąc w dość nieprzyjaznym środowisku- rozmokłym, opustoszałym i ze skąpą roślinnością, a do tego owiewanym silnie zasoloną bryzą. Ma minimalne potrzeby, jest waleczny i sliny. Ze względu na sposób chodu i wytrzymałość dobrze się nadaje pod wierzch do jazdy po terenie. Tym niemniej camargue zachowuje swoje najlepsze cechy tylko w ojczystych regionach, gdzie czuje się idealnie. Żyje w przyjaznej symbiozie z innymi półdzikimi mieszkańcami delty Rodanu- czarnymi byczkami camargue, które prowadzi z wyczuciem i wyrozumiałością, zupełnie jak pies pasterski owce.

Rodzina osłów:)))

Wcześniej osły były bardzo rozpowszechnione w Eurpie; dziś- z wyjątkiem krajów śródziemnomorskich- jest ich niedużo. Choć obecnie osły rzadko wykorzystywane są jako zwierzęta robocze, mają nadal wielu sympatyków, starających się zachować liczne rasy Equusa asinusa.


Osioł pomaga człowiekowi w jego codziennych pracach od najdawniejszych czasów. To długouche sympatyczne zwierzę o nieco smutnym spojrzeniu jest częścią naszej historii.....


Ciekawostki :)

Osły zostały udomowione wcześniej niż konie i od dawien dawna miały duże znaczenie w życiu codziennym naszych przodków. Nic dziwnego, że pojawialy się również w literaturze i to bynajmniej nie w podrzędnej roli. W takich dziełach jak " Wspomnienia osła" Comtesse de Segure czy " Podróż z osłem" Roberta Louisa Stevensona są one pierwszoplanowymi postaciami.

Dziki osioł onager ma rudoszare umaszczenie i ciemną pręgę grzbietową.







Krzyżując bardzo małe osobniki można wychodować osły miniaturki. Mają one 60-80 cm wysokości w kłębie, mogą za to dość istotnie różnić się od siebie wyglądem. Podobnie jak kuce miniatury także karłowate osły nadają się do jazdy wierzchem.


W przeciwiństwie do koni osły nie mają kasztanów na tylnych kończynach.



Wygląd

W odróżnieniu od konia u osła zad położony jest wyżej niż kłąb, który jest płaski. Większość "długouchych" ma tylko 5 kręgów lędźwiowych, podczas gdy koń ma ich 6. Nogi osła są badzo szczupłe, kopyta małe, wąskie, z ato bardzo twarde- doskonale przystosowane do poruszania się po nierównym terenie.

Wysokość w kłębie

Może być różna w zależności od rasy. Średnio wynosi ok. 120 cm, ale na przykład sycylijskie i indyjskie osły karłowate dorastają tylko 60 cm wysokości, Baudets z Poitou z kolei osiąga wysokość 140 cm, a osioł andaluzyjski nawet 150 cm.

Umaszczenie

Na świecie można spotkać osły szare, białe, brązowe, rudawe i czarne. Wiele ras ma charakterystyczną pręgę na grzbiecie i ciemną linię, która przebiega w poprzek ciała na wysokości łopatek, tworząc z pręgą grzbietową wzór w kształcie krzyża.

Charakter

Uparty jak osioł- każdy z nas zna to powiedzenie. Jakże niesłuszne i krzywdzące dla tych sympatycznych zwierząt. Zdecydowana większość osłów to ideały cierpliwości, pracowitości, łagodności i posłuszeństwa. Od wieków pracują ciężko na rzecz człowieka i nie zawsze są traktowane przez niego dobrze. Nic więc dziwnego, że czasem miewają kiepski humor, jednak w zdecydowanej większości te, które traktowane są należycie, posłusznie słuchają swoich opiekunów.



środa, 16 listopada 2011

Furioso- spokojny, szybki, energiczny

Obecnie rasa furioso to koń gorącokrwisty z wieloma cechami pełnej krwi. Furioso zachował jednak silną budowę ciała i wytrzymałość, które nie są najmocniejszą stroną jego angielskich krewniaków.

Cechy charakterystyczne:
Furioso to koń szlachetny, szybki i energiczny. W przeciwieństwie do koni pełnej krwi cechuje go stabilność emocjonalna.

Wygląd:
Głowa pełna wyrazu o prostym profilu jest osadzona na pięknej, silnej szyi. Dobrze ukształtowany kłąb przechodzi w mocny grzbiet; dobrze umięśniona jest również część zadania. Furioso ma prawidłową budowę kończyn; stąpa na bardzo twardych kopytach.

Wyskość w kłębie:
ok. 162 cm

Umaszczenie:
Przede wszystkim ciemnogniade i kasztanowate.

Charakter:


Furioso wbrew nazwie jest koniem dość spokojnym i opanowanym, o zrównoważonym charakterze.

Nonius- przeważnie gniady, łagodny, pracowity

Założycielem rasy stał się ogier o imieniu Nonius Senior urodzony w Normandii. Pozostawił po sobie liczne potomstwo: 79 ogierów reproduktorów i 137 klaczy rozpłodowych, którym przekazał większość swoich najlepszych cech.

Począwszy od 1869 roku wyróżnia się dwa typy noniusa: dużego i mniejszego.

Większy typ to koń bardzo silny, nadający się tak do prac polowych, jak i do zaprzęgów. Oznacza się łagodnym charakterem i pracowitością.

Mniejszy nonius to szlachetny, elegancki koń powożący lżejsze zaprzęgi, z wyraźnym wpływem krwi arabskiej.



Cechy charakterystyczne:
- zrównoważony, potężnie zbudowany, jest głównie wykorzystywany jako koń powożący, ale nadaje się także pod wierzch.


Wygląd:

Od początków tej rasy nonius jest sukcesywnie doskonalowy. Mimo licznych krzyżówek jego szeroka postura pozostaje jednak cechą wyróżniającą. Charakterystyczna jest duża głowa o profilu garbonosym, a szyja dość krótka, mocna i łukowato wygięta. Łopatki są zwykle strome i krótkie, kłąb płaski, a grzbiet długi i szeroki. Nogi są bardzo silne, ale raczej krótkie, zakończone dużymi kopytami.

Wysokosć w kłębie:
Wielki nonius ok. 155-165 cm
Mały nonius ok. 148-155 cm

Umaszczenie:
Przede wszystkim gniade i ciemnogniade.

Charakter:
Nonius ma łagodny charakter i spokojne usposobienie; jest pracowity i posłuszny woli powożącego.

Koń dla kawalerii

Z małych, wytrzymałych i szybkich koni stepowych wojowników ukształtowało się kilka rodzin niezwykle silnych i odpornych wierzchowców. Z czasem stały się one podstawą funkcjonowania oddziałów kawalerii. Począwszy od XVI wieku konie znad Balatonu zaczęto uszlachetniać dolewem krwii arabskiej.

Kwitnąca hodowla

W VXIII wieku cesarz Józef II stojący na czele Cesarza Austro-Węgierskiego założył dwie słynne stadniny- Mezaheyges i Babolna. Od dnia powstania były one oczkiem w głowie jaśnie panujących; pod koniec XIX wieku populacja koni liczyła na Węgrzech dwa miliony osobników!!!!

W samej tylko stadninie Mezahegyes chowano 12 000 koni. To właśnie tu wyhodowano noniusa i furioso :))))

Nonius i furioso

Nonius i furioso to dwie rasy wywodzące się z węgierskich stadnin. Wielu potomków ogierów, które dały początek tym asom, okazało się niezwykle wartościowymi końmi sportowymi.