Kuc szetlandzki

Jest puszysty jak pluszowy miś, bardzo silny i ma spokojne usposobienie- te cechy czynią zeń dobrego kandydata na wierzchowca dla dzieci uczących się jeździć. Dobrego, ale nie idealnego- choć przyjacielski i towarzyski, miewa czasem swoje humory i bywa uparciuchem....



Przez wieki kuce szetlandzkie wykorzystywano jako zwierzęta pociągowe w gospodarstwie. Mimo malej wysokości, jeżdżono na nim także wierzchem. Z biegiem lat szetlandy rozprzestrzenily się na pozostałe regiony Wielkiej Brytanii. Niewielkie rozmiary i " poczciwy" charakter sprawiły, że szybko stał sie preferowaną rasą do nauki dzieci jazdy konnej.

Kuce szetlandzkie zamieszkują zimne i dżdżyste wyspy północnej Szkocji od tysięcy lat, dlatego nie dziwi fakt, że zachowały typowe cechy swoich przodków. Podobnie jak inne rodzaje kuców zamieszkujących od stuleci wyspy brytyjskie. Ich wspólną cechą jest masywna budowa; ze względu na wegetację w niezbyt przyjaznym środowisku wszytskie wykazują też bardzo duże zdolności przystosowawcze.

Uparty wierzchowiec

Kuc szetlandzki ma raczej dobry charakter, choć zdarza mu się być, nazwijmy to po imieniu, bezczelnym. Ze względu na niewielkie rozmiary wykorzystuje się go powszechnie jako wierzchowca dla dzieci uczących się jeździć. To właśnie małoletni jeźdźcy mają zwykle okazję przekonać się o upartości tych koni. " Shetty" jets raczej na maly do tego,by jeździć na nim w siodle, z kolei bez siodła trudno utrzymać równowagę na jego grzbiecie. Na szczęście ma tak obfitą grzywę, że można się jej trzymać podczas jazdy.

Wygląd

Ze swoim krąglawym korpusem, żywymi oczami, wełniastą sierścią i imponującą grzywą kuc szetlandzki przypomina pluszową przytulankę. Jego glowa ma ładny kształt; wyrastają z niej małe czujne uszy; czolo jest szerokie, a nos krótki. Łopatki kuca są masywne, skośnie opadające. Kłąb jest prosty, plecy krótkie, a lędźwie szerokie. Grzywa jest bardzo gęsta. Kończyny są krótkie i wytrzymują spore obciążenia.

Wysokość w kłębie

Wysokość w kłębie nie przekracza 107 cm- tym samym szetland należy do najmniejszych ras na świecie.

Umaszczenie

Szetlandy występują we wszystkich maściach oprócz tarantowatej.

Charakter

Gdyby nie jego zrównoważony charakter i odwaga, szetlandy raczej nie przetrwałyby dlugo w kopalniach, gdzie wykorzystywano je do obracania kołowrotów wyciągających węgiel na powierzchnię. Jednak rasa ta wykazuje zdumiewające zdolności adaptacji do najcięższych warunków, co skwapliwie wykorzystali ludzie, angażując je do najróżniejszych prac. Nie znaczy to, że kuce dają się zmusić do wszystkiego- są inteligentne i z natury uparte i lubią płatać figle swoim właścicielom.

Connemara

Kuc Connemara wywodzi się z Irlandii. Jest mocny i ma z natury dobry charakter. Nadaje sie doskonale zarówno do ujeżdżania, jak i skoków. Podczas konkursów juniorów czołowe miejsca przypadają właśnie tym koniom.

Wedle legendy irlandzkie konie skoligaciły się z hiszpanskimi, po tym, jak w 1588r. do brzegów wyspy dopłynęły zwierzęta z tonących statków hiszpańskiej armady. Bardziej prawdopodobne jest jednak, że irlandzcy kupcy kupowali konie od Hiszpanów- świadomie, z myślą o krzyżowaniu z własnymi zwierzętami.

Doskonały wierzchowiec

Connemara uznawany jest za świetnego wierzchowca. Ponieważ we wszystkich typach chodu jego kroki sa zamaszyste, nadaje się zarówno do ujeżdżania, jak i skoków. Wydaje się być stworzonym do różnego rodzaju konkursów. Zwykle jeżdżą na nich nastoletni jeźdźcy, czasem dorośli, o ile mają drobną sylwetkę.


Cechy charakterystyczne

Jeszcze dziś można rozpoznać po wyglądzie i charakterzze Cannemary cechy koni, które w przeszłości krzyżowano z osobnikami tej rasy. Cannemara ma więc proporcjonalny pokrój po rasach hiszpańskich, wrażliwość araba, siłę walijskiego konia zaprzęgowego, a także coś z ruchów hackneya.

Wygląd

Kuc Connemara to koń o mocnej i proporcjonalnej budowie. Głowa średniej wielkości o profilu prostym lub garbonosym; szyja dużo dłuższa niż u większości kuców wierzchowych. Connemara ma silny, dość szeroki grzbiet i lekko ścięty zad. Kończyny mocne suche z dobrze zarysowanymi, silnymi stawami i dobrymi kopytami. Dzięki mocnym stawom jest doskonałym skoczkiem.

Wysokość w kłębie

135-48 cm

Umaszczenie

Akceptowane są wszyskie umaszczenia z wyjątkiem srokatej. Najczęściej spotykane maści to : siwa, kasztanowata, kara i izabelowata. Od kilki lat zauważalny jest przyrost populacji koni bułanych oraz dereszowatych.

Charakter

Trudne warunki środowiskowe, w których dorastali przodkowie Connemary, zadecydował o tym, że rasa ta odznacza się dużymi zdolnościami przystosowawczymi. W wyniku świadomego krzyżowania z innymi rasami Connemara przyjął od nich zróżnicowany temperament, cierpliwość i silne nerwy.

Fryz

Ten kary koń nosi wysoko swoją głowę, wzbudzając podziw " dumną" postawą. Konie fryzyjskie nie należą do tanich, jednak cena nie odstrasza hodowców zachwyconych ich pięknym wyglądem.



W Anglii konie fryzyjskie znalazły zatrudnienie jako konie powożące eleganckie powozy dostawcze na usługach słynnego londyńskiego domu handlowego Harrods.

Fryz to dostojny, niebywale piękny koń o karym umaszczeniu, które doskonale komponuje się z jego masywną sylwetką. Typową cechą pokroju fryza jest wysoko osadzona szyja, której zawdzięcza swój " dumny" wygląd.



Zasady wpisywania do księgi stadnej sa w przypadku tej rasy bardzo rygorystyczne. Klacze i ogiery klasyfikowane są w niej w kilku kategoriach definiowanych zależnie od cech uzytkowych i wyglądu zewnętrznego.

Cechy charakterystyczne

Cierpliwość i wytrzymałość koni fryzyjskich to najbardziej charakterystyczne cechy tej rasy po dziś dzień . Wbrew temu, co mogłaby sugerować dostojna sylwetka, fryz nie jest bynajmniej rasą wymagającą. To silny, wytrzymały koń pociągowy, który nie potrzebuje specjalnej opieki. Fryz fascynuje swoimi energicznymi ruchami z silnym impulsem z części zadniej i mocną akcją nadgarstków.



Wygląd

Znamienną cechą fryza jest wysoko osadzona szyja przechodząca w silną szeroką pierś i długie skośne lopatki. Kłąb jest slabo zarysowany, głowa dość duża, ale bardzo szlachetna i pełna wyrazu. Oczy są duże i żywe, uszy małe spiczaste, zwrócone ku sobie. Kłoda silna z krótkim grzbietem; zad łagodnie opadający. Ogon i grzywa sa długie , gęste i lekko kręcone. Kończyny są bardzo mocne; charakterystyczne są bujne szczotki pęcinowe. Kopyta twarde, z ciemno zabarwionego rogu, ladnie uformowane.

Wysokość w kłębie

ok. 160 cm

Umaszczenie

Kary bez odmian; dopuszczalną odmianą są jedynie małe gniazdka.

Charakter

Konie tej rasy słyną z pogodnego usposobienia; są bardzo pojętne.

Poitevin i muł z Poitou

Poitevin to rasa jedyna w swoim rodzaju. Nie jest zbyt piękny, nie ma z niego też zbyt dużego pożytku w pracach gospodarskich. Mimo to należy do prawdziwych skarbów swojej ojczyzny- hodowcy robią wszystko, aby go ocalić.

Klacz Poitevina nie ma jakichś nadzwyczajnych zalet w hodowli, również osioł Poitou nie wyróżnia się niczym szczególnym spośród innych osłów. Jeśli jednak skrzyżujemy je ze sobą, na świat przychodzą doprawdy niezwykłe zwierzęta. Klacze Poitevina łączy się z ciemnogniadymi ogierami osła rasy baudet du Poiton, w wyniku czego otrzymuje się duże, dobre muły.



Długouchy reproduktor

Osioł z Poitou wykazuje kilka wyjątkowych cech. Przede wszystkim wyróżnia go wielkość: średnio ma 150 cm wysokości w kłębie, ale są i takie, które dorastają 163 ccm. Ma długie nogi, strome łopatki i imponująco zwinne i eleganckie jak na osła ruchy.

Populacja mułów- mieszańców zrodzonych z laczy konia i ogiera osła jest znacznie liczniejsza niż tzw. osłomułów ( zwanych też oślikami) powstałych ze sparowania ogiera konia i oślicy. Te ostatnie rzadziej dochodzą do skutku, poza tym potomstwo z takich związków jest słabsze i wykazuje gorsze cechy użytkowe.

Miększość mułów to mieszańce zrodzone z samicy konia i ogiera osła, ale jest pewien procent mieszańców międzygatunkowych, których rodzice to oślica i ogier. Męskie potomstwo z takich związków jest zawsze niepłodne, a mulice w 95%.

Poitevin nie został rozpieszczony przez naturę, jeśli chodzi o wygląd i cechy fizyczne. Kilka istotnych mankamentów psuje jego pokroj. Mimo to ten silny koń jest z korzyścią wykorzystywany w hodowli mułów.

Cechy charakterystyczne

Poitevin sprawia wrażenie ospałego i przyciężkiego. Ale pozory mylą. To nie tylko bardzo silny, ale i bardzo pracowity koń.

Wygląd

To długa i szeroka kłoda sprawia, że Poitevin wygląda nieco ciężkawo. Duża glowa o garbonosym profilu z dlugimi uszami i małymi oczami spoczywa na krótkiej szyi. Poitevin ma strome łopatki, muskularną kłodę i szeroki, opadający zad. Dobrze umięśnione kończyny z dlugimi szczotkami na pęcinach są zakończone dużymi, płaskimi kopytami. Poitevin ma bujną, lekko kręconą grzywę i ogon.

Wysokość w kłębie

155-170 cm

Umaszczenie

Przede wszystkim kare, ale są też kasztanowate, bulane i siwe.

Charakter

Poitevin nie należy do wulkanów energii. Jednak ten poczciwy, spokojny koń wykonuje swoją pracę porządnie i bardzo cierpliwie. Jego dobroduszność i łagodność rekompensują powolne ruchy. Jeśli jednak wymaga się od niego siły, potrafi być nieznośny- reaguje zaskakująco gwałtownie lub " strajkuje"- ignoruje wszelkie polecenia człowieka.

Czysta krew arabska

Koń arabski czystej krwi jest szybki, zwrotny, waleczny i wytrzymały- od wieków fascynuje ludzi piękną sylwetką, elegancką ruchów i slinym charakterem. Jego ognisty temperament idzie w parze z wrodzoną łagodnością.



Praprzodek wszytskich ras?

Arabska krew płynie dziś w żyłach prawie wszytskich ras koni gorącokrwistych. Silne geny konia arabskiego okazały się dominujące w trakcie dziedziczenia cech z pokolenia na pokolenie. Na przestrzeni wieków ta doskonała krew niejednokrotnie posłużyła do uszlachetnienia co poniektórych ras. I tak w XVII i XVIII wieku do Anglii i Francji przwieziono trzy oreintalne ogiery- przodków wszystkich koni pełnej krwi angielskiej: Byerleya Tuska z Turcji, Godolphina Arabiana i najsłynniejszego Darleya Arabiana. Dały one początek czterem głównym liniom pełnek krwi: Herod, Eclipse, Highflyer oraz Matchem.  Wraz z rozwojem rasy pełnej krwi angielskiej hodowla araba czystej krwi w Europie została nieco przychamowana. Na szczęście zwolennicy najczystszej i najstarszej z ras wciąż sprowadzali nowe linie, rozpoczynając hodowlę od nowa. Do dziś czysta krew arabska ma na świecie ogromną rzeszę sympatyków.

Koń arabski czystej krwi ma bardzo delikatną skórę, stąd jego słabość do łachotek. Pielęgnacja konia tej rasy wymaga między innymi dlatego wiele uwagi- zaleca się stosowanie miękkich szczotek i delikatność przy czyszczeniu wrażliwych partii ciała: brzucha, glowy, wewnętrznej części ud.

W trakcie " fantasias", tradycyjnych turniejów jeździeckich w Maroku, konie arabskie mają okazję zademonstrować swoją nebywałą szybkość i siłę.

Podczas pokazów konie typu arabskiego powinny prezentować się jak najbardziej naturalnie: z rozwianą grzywą, bez ozdób. Przed występem grzywę i ogon myje się szamponem, aby uwydatnić ich wyjątkowy blask i jedwabistą delikatność.

Wygląd

Koń arabski czystek krwi ma małą " suchą" głowę z wysokim czołem o prostym lub wklęsłym " szczupaczym" profilu. Czaszka jest wyraźnie zarysowana pod skórą, zwęża się w kierunku niewielkiego pyska. Jego uszy są małe i kształtne, szeroko rozstawione. Duże krągłe oczy zdają się być nieustannie w ruchu, a szerokie nozdrza pięknie " falują". Arab ma głęboką i szeroką pierś, lekką " łabędzią" szyję, raczej krótki, dość mocny grzbiet i lekko wypukły lub poziomy zad. Wysoko osadzony i wysoko noszony, jedwabisty ogon to jeden z charakterystycznych wyznaczników tej rasy. Jego kończyny sa zgrabne i silne, z długimi i prostymi stawami skokowymi.

Wysokość w kłębie
148-153 cm

Maści

Akceptowane są wszystkie jednolite maści, często siwe. Nierzadko spotykane są także białe odmiany na nogach i pyskach- te sa uznawane w przeciwieństwie do plam na kłodzie.

Charakter

Mimo swego żywego temperamentu koń arabski czystej krwi ma raczej łagodne usposobienie i daje się łatwo układać; niemniej w kontaktach z nim niezbędne jest wyczucie i cierpliwość. Arab czystej krwi jest niezwykle silny i zwrotny i ma nieprawdopodobnie dużo energii. Ponieważ jest bardzo szybki, często wystawia się go w wyścigach. Jego kroki sa przy tym dosyć niskie, dlatego nie za bardzo nadaje się do dresażu. Również skoki nie są jego mocną stroną, ponieważ brakuje mu nieco skoczności. Tak czy inaczej konie tej rasy uznwane są za najszlachetniejsze i są bardzo wysoko cenione jako " długodystansowcy" w biegach płaskich.

Appaloosa

Appaloosa był koniem Indian Ameryki Północnej. Jest doskonałym koniem do jazdy w terenie- do dziś zachował bowiem cechy swoich przodków: tężyznę i wytrwałość. W Stanach Zjednoczonych często demonstruje swoje umiejętności w różnych konkursach jeździeckich.

Appaloosa pojawiają się w wielu książkach jako typowe konie północnoamerykańskich Indian. Swoje Charakterystyczne nakrapiane umaszczenie odziedziczyły po hiszpańskich przodkach. Zanim zadomowiły się na preriach Dzikiego Zachodu, na kontynencie przez ponad 8000 lat nie było w ogóle koni!!! Gdy pojawiły się w Południowej Ameryce i na obszarze dzisiejszego Meksyku wraz z hiszpańskimi zdobywcami, ich widok najzwyczajniej przestraszył rodowitych mieszkańców Nowego Świata.

Największy wpływ na rozwój rasy miało indiańskie plemię Nez Perce zamieszkujące północno-zachodnie obszary kontynentu. Od 1750 roku Indianie ci doskonalili swoje umiejętności jako hodowcy. Konsekwentnie kastrowali ogiery, które nie spełniały ich oczekiwań i pozbywali się gorszych w ich wyobrażeniu klaczy, zostawiając tylko te najpiękniejsze i najsilniejsze. W ich selekcji ważne było zwłaszcza to drugie- Nez Perce potrzebowali przede wszystkim osobników silnych i odważnych, które mogły im służyć w walce i podczas łowów.

Gdy Amerykanie wydarli Indianom ich ojczyste ziemie, rasa była prawie na wyginięciu. Nez Perce stawiali białym mężny opór, jednak ostatecznie nie udało im się ocalić swoich ziem przed konfiskatą, a swoich pięknych koni przed masakrą.

Jak feniks z popiołów

Na początku XX wieku podjęto starania o reaktywowanie niemal doszczętnie wyniszczonej rasy. Z osobników, które przetrwały, rozpoczęto planową hodowlę. W 1938 roku w Idaho powstał Klub Konia Appaloosa. To między innymi jego zasługą jest fakt, że dziś z USA liczebność tej rasy wynosi ponad 400 000 zwierząt.

Wygląd

Appaloosa jest raczej krępy. Ma silne, ładnie ukształtowane kończyny, dosyć długą szyję, zwarty tułów z szeroką piersią i długim krzyżem. Podłużne, ukośne łopatki i niezbyt wysoki, słabo zarysowany kłąb zdradzają gibkość ruchów. Grzywa i włosy na ogonie są raczej rzadkie- prawdopodobnie ewolucja rasy była ukierunkowana tak, by koń nie mógł zaplątać się w gęstych cernistych krzewach swoich rodzinnych stepów. Linia nosa jest prosta, zaokrąglona przy nozdrzach, uszy są dość długie, mocno osadzone na szerokim czole. Dwie cechy charakterystyczne appaloosy to białe obwódki wokół oczu i cętkowana skóra nosa.

Wysokość w kłębie
147-160 cm

Maść
Istnieje kilka typów umaszczenia właściwych dla atej rasy. Każdy z nich jest mieszanką białej i ciemnej sierści.
Lampart: liczzne ciemne cętki na białym tle
Płatki śniegu ( snowflake): białe plamki na dowolnej maści
Marmurek ( marbleized): sierść cętkowana na całej powierzchni skóry
Tarantowata: cętki koloru odmiennego od tła
"Derka" biała: grzbiet i zad białe, reszta ciemna
"Derka" nakrapiana: grzbiet i zad białe nakrapiane, reszta ciemna.

Charakter

Appaloosa ma spokojne usposobienie i chętnie " współpracuje" z człowiekiem. Jest to koń mocno zbudowany, wytrzymały i szybki. W Stanach Zjednoczonych występuje często w biegach terenowych i konkursach konia wierzchowego. Jest też koniem użytkowym- pomaga na roli; łagodny charakter predestynuje go też do jeździectwa amatorskiego. Wytrzymałość i pewność siebie czynią zeń doskonałego wierzchowca na długie wędrówki w terenie; jest też więc idealnym towarzyszem dla ostatnich kowbojów Ameryki.

Hanower

Silny, solidnie zbudowany i zdolny koń hanowerski to jeden z najbardziej ulubionych koni gorącokrwistych współczesnych hodowców. Po przodkach, służących człowiekowi jako konie pracujące, odziedziczył cierpliwość, wytrzymałość i posłuszeństwo.

Hanower to świetny koń do wyczynowego sportu, zwłaszcza konkurencji ujeżdżania i skoków przez przeszkody. Mimo że jako koń wieloużytkowy nie jest sprinterem, dzięki nadzwyczajnej sile i wydajnym chodom. na parkurze nie ustępuje w niczym reprezentantom innych ras.


Energiczne i harmonijne chody to jeden z przymiotów hanowera, dzięki którym często trafia na profesionalne zawody w ujeżdżaniu.

Proporcjonalna budowa ciała z muskularną częścią zadnią, postawnymi kończynami i silnymi stawami, do tego poprawny ruch i nienaganny charakter- wszystko to składa się na obraz prawie idealnej rasy.

Wyznaczniki rasy

Nazwa nie jest bynajmniej myląca: faktycznie hanower pochodzi z tego starego niemieckiego miasta. Hodowany jest w jego okolicach do dziś, choć obecnie centra hodowlane znajdują się także np. w Stanach Zjednoczonych i Australii. Hanower nie należy do koni tanich, ale jego wysoka cena jest w pełni uzasadniona.

Cechy charakterystyczne

Dziś koń hanowerski zaliczany jest do najwyżej cenionych ras koni startujących w międzynarodowych konkursach skoków i ujeżdżeniowych. Swoją sławę zawdzięcza swojemu spokojnemu temperamentowi, doskonałej skoczności i elastyczności oraz eleganckim chodom.

Wygląd

Hanower fascynuje swoją etletyczną budową. Jest duży, ma długą, wysoko osadzoną szyję, ukośne łopatki, muskularną pierś i wysoki kłąb. Jego głowa jest średniej wielkości, z szerokim czołem. Łagodne spojrzenie odzwierciedla jego zrównoważony charakter. Grzbiet jest dość długi, kłoda szeroka i głęboka, zad muskularny, czasem nieco płaski i kanciasty. Kończyny są solidnie zbudowane, stawy wyraźnie zarysowane, mocne, kopyta duże.

Wysokość w kłębie

ok. 168 cm

Umaszczenie

Wszystkie barwy jednolite są akceptowane, zwykle kasztanowate i gniade, także kare z białymi odznakami na głowie i nogach.

Charakter

Zrównoważony, poczciwy, dzielny- hanower to koń o doskonałym charakterze, pojętny i chętny do ćwiczeń. Nie ma w nim nic z buty i nerwowości niektórych pełnokrwistych, dzięki rygorystycznej selekcji ukształtowano konia o cechach czempiona.